برای نزدیک به دو سال سامسونگ تنها تولید کننده با SSD بود که از TLC NAND استفاده می کرد. اکثر سازندگان دیگر به یک شکل در مورد SSD های TLC صحبت کرده اند، اما هیچ کس تا به حال چیزی خرده فروشی ارائه نکرده است. یک ماه پیش SanDisk روی صحنه رفت و از Ultra II خود ، اولین SSD TLC این شرکت و اولین SSD TLC که توسط سامسونگ نیست، رونمایی کرد. بدیهی است که چیزهای زیادی برای بحث وجود دارد، اما اجازه دهید با یک مرور سریع از TLC و چشم انداز بازار شروع کنیم.

دلایل مختلفی برای شروع کار سامسونگ در بازی TLC وجود دارد. سامسونگ تنها سازنده SSD مشتری با مدل تجاری کاملاً یکپارچه است: همه چیز در داخل SSD های سامسونگ توسط سامسونگ طراحی و تولید می شود. این در صنعت منحصربه‌فرد است زیرا اگرچه شرکت‌هایی مانند SanDisk و Micron/Crucial NAND را تولید می‌کنند و سفت‌افزار سفارشی خود را توسعه می‌دهند، آنها برای درایوهای مشتری خود به کنترل‌کننده‌های Marvell متکی هستند. سیلیکون شخص ثالث همیشه محدودیت هایی ایجاد می کند زیرا بر اساس نیازهای چندین مشتری طراحی شده است، در حالی که سیلیکون داخلی می تواند برای یک برنامه کاربردی و معماری سیستم عامل خاص طراحی شود.

علاوه بر این، سامسونگ علاوه بر SK Hynix تنها سازنده NAND است که در سرمایه گذاری مشترک NAND نیست. بدون شریک، سامسونگ آزادی کامل دارد تا منابع (یا کمتر) و فضای مناسب را به توسعه و تولید TLC در صورت لزوم اختصاص دهد، در حالی که SanDisk باید با توشیبا هماهنگ شود تا اطمینان حاصل شود که هر دو شرکت از استراتژی توسعه و تولید راضی هستند.

بر اساس آنچه من شنیده ام، دو مشکل عمده TLC افزایش تولید دیرهنگام و حجم کم بوده است. به عبارت دیگر، دو یا سه چهارم دیگر طول کشیده است تا TLC NAND در مقایسه با MLC NAND در همان گره، به اندازه کافی برای SSD ها بالغ شود، به این معنی که یک گره MLC جدید در حال نمونه گیری است و برای استفاده از SSD در یک زوج در دسترس خواهد بود. از چهارم. به سادگی منطقی است که به جای تمرکز منابع توسعه بر روی یک SSD TLC که در عرض چند ماه منسوخ می شود، منتظر در دسترس شدن گره MLC کوچکتر و مقرون به صرفه تر باشیم.

به نظر می‌رسد SanDisk و Toshiba استراتژی خود را اصلاح کرده‌اند، زیرا نسل دوم TLC 19 نانومتری آنها در حال حاضر دارای درجه SSD است و تولید هر دو طعم MLC و TLC از گره 15 نانومتری در حال افزایش است. شاید TLC بالاخره در حال تبدیل شدن به یک شهروند درجه یک در دنیای فاب باشد. بررسی امروز به ما کمک می کند تا در مورد وضعیت TLC NAND در خارج از دنیای سامسونگ بیشتر توضیح دهیم. من قصد ندارم جنبه‌های فنی TLC را در اینجا پوشش دهم زیرا قبلاً چندین بار این کار را انجام داده‌ایم ، بنابراین اگر نیاز به به‌روزرسانی در مورد نحوه کار TLC و تفاوت آن با SLC/MLC دارید، به پیوندها نگاهی بیندازید.

Ultra II در چهار ظرفیت موجود است: 120 گیگابایت، 240 گیگابایت، 480 گیگابایت و 960 گیگابایت. مدل های 120 و 240 گیگابایتی در حال حاضر ارسال می شوند، اما مدل های بزرگتر 480 و 960 گیگابایتی حدود یک ماه دیگر در دسترس خواهند بود. همه در قالب 2.5 اینچی 7 میلی‌متری با یک فاصله‌دهنده 9.5 میلی‌متری عرضه می‌شوند. هیچ مدل mSATA یا M.2 در دسترس نیست و طبق آنچه به من گفته شد هیچ مدلی در خط لوله وجود ندارد (حداقل برای خرده‌فروشی). SanDisk همیشه وجود دارد. با خط تولید خرده فروشی خود نسبتاً محافظه کار بودند و به جاهای کوچکی که mSATA و M.2 در حال حاضر ارائه می دهند علاقه ای نداشتند، بنابراین تصمیم منطقی است که فعلاً به 2.5 اینچ پایبند باشید.

دو پیکربندی مختلف کنترلر وجود دارد: مدل های 120 و 240 گیگابایتی از کنترلر 4 کانال 9190 “Renoir Lite” استفاده می کنند، در حالی که مدل های با ظرفیت بالاتر از سیلیکون 9189 “Renoir” با طراحی کامل 8 کانال استفاده می کنند. تا آنجا که من می دانم هیچ تفاوتی به جز تعداد کانال وجود ندارد (شاید در اندازه های حافظه داخلی نیز) و نسخه “Lite” ارزان تر است. SanDisk قبلاً این کار را با X300s انجام داده است، بنابراین داشتن دو کنترلر متفاوت واقعا چیز جدیدی نیست و منطقی است زیرا ظرفیت های کوچکتر به هر حال نمی توانند از تمام هشت کانال استفاده کنند. توجه داشته باشید که 9189/9190 کنترلر 1074 جدید مارول بهینه سازی شده با TLC نیست – این همان کنترلری است که برای مثال در Crucial MX100 استفاده می شود.

مشابه بقیه سری SSD مشتری SanDisk، Ultra II هیچ پشتیبانی از رمزگذاری ارائه نمی دهد. در حال حاضر SanDisk فقط در X300s رمزگذاری را ارائه می دهد، اما در آینده TCG Opal 2.0 و پشتیبانی eDrive به احتمال زیاد راه خود را به درایوهای مشتری نیز باز خواهند کرد. DevSleep نیز پشتیبانی نمی‌شود و SanDisk می‌گوید دلیل آن این است که جایگاهی برای SSD‌های فعال DevSleep عملاً وجود ندارد. تقریباً همه پلتفرم‌هایی که از DevSleep پشتیبانی می‌کنند (که در واقع بسیار کم است) از قبل با SSD عرضه می‌شوند، به عنوان مثال لپ‌تاپ‌ها، بنابراین DevSleep ویژگی‌ای نیست که خریداران آن را ارزشمند بدانند.

nCache 2.0

Ultra II اعداد عملکرد نسبتاً چشمگیری را برای درایو TLC ارائه می دهد زیرا حتی کوچکترین مدل 120 گیگابایتی قادر به خواندن 550 مگابایت بر ثانیه و نوشتن 500 مگابایت بر ثانیه است. راز پشت این عملکرد nCache 2.0 جدید است که حالت cache شبه SLC SanDisk را به سطح بعدی می برد. در حالی که nCache اصلی عمدتاً برای ذخیره‌سازی جدول نگاشت NAND به همراه برخی نوشته‌های کوچک (<4 کیلوبایت) طراحی شده بود، نسخه 2.0 همه نوشته‌ها را بدون توجه به اندازه و نوع آنها با افزایش ظرفیت بخش شبه SLC ذخیره می‌کند. nCache 1.0 یک بخش SLC کمتر از 1 گیگابایت داشت (SanDisk هرگز اندازه واقعی را فاش نکرد)، اما نسخه 2.0 5 گیگابایت NAND را در حالت SLC برای هر 120 گیگابایت فضای کاربر اجرا می کند.

نکته جالب در مورد پیاده سازی SanDisk این واقعیت است که هر قالب NAND دارای تعداد ثابتی از بلوک ها است که در حالت SLC اجرا می شوند. مزیت این است که وقتی داده ها باید از SLC به بخش TLC منتقل شوند، انتقال را می توان به صورت داخلی در قالب انجام داد، که این ویژگی است که SanDisk آن را On Chip Copy فراخوانی می کند. این یک طرح اختصاصی است و از یک قالب مخصوص استفاده می کند، بنابراین هیچ محصول رقابتی با معماری مشابه را نخواهید دید. معمولاً انتقال SLC به TLC مانند هر عملیات دیگری با استفاده از رابط NAND (Toggle یا ONFI) و DRAM برای جابجایی داده ها به صورت داخلی از قالب به قالب دیگر انجام می شود، اما نقطه ضعف این است که چنین طراحی ممکن است میزبان را قطع کند. پردازش IO زیرا عملیات داخلی رابط NAND و DRAM را اشغال می کند.

“حالت عملکرد” ​​OCZ نمونه خوبی از یک فناوری رقیب است: هنگامی که بافر سریع پر شود سرعت نوشتن به نصف کاهش می یابد زیرا علاوه بر IO های میزبان، درایو اکنون باید داده ها را از SLC به MLC/TLC منتقل کند، که از آنجایی که بار اضافی روی کنترلر، رابط های NAND و در خود NAND وجود دارد، شنیده می شود. پس از تکمیل عملیات کپی/سازماندهی مجدد، عملکرد بهبود می یابد.

رویکرد SanDisk حداقل سربار را معرفی می کند زیرا همه چیز در قالب انجام می شود. از آنجایی که یک بلوک SLC دقیقا یک سوم بلوک TLC است، سه بلوک SLC به سادگی در یک بلوک TLC تا می شود. بدیهی است که اگر می‌خواهید به صفحه‌ای در بلوکی دسترسی پیدا کنید که در وسط عملیات تا کردن قرار دارد، هنوز تأخیر بیشتری وجود دارد، اما تأثیر آن بسیار کمتر از آنچه که انتقال دای به قالب ایجاد می‌کند، است.

On Chip Copy آستانه از پیش تعریف شده ای دارد که مکانیسم تاشو را فعال می کند، اگرچه SanDisk گفته است که از این نظر تطبیق پذیر است که نوع و اندازه داده را نیز برای تعیین بهترین عملکرد بررسی می کند. زمان بی‌کاری نیز On Chip Copy را راه‌اندازی می‌کند، اما طبق آنچه به من گفته شد، آستانه مشخصی برای آن وجود ندارد.

در نمونه 240 گیگابایتی ما، اندازه کش SLC 10 گیگابایت است و از آنجایی که برای ظرفیت خام NAND 256 گیگابایتی به شانزده قالب NAND 128 گیگابیتی (16 گیگا بایتی) نیاز است، حافظه نهان در هر قالب 625 مگابایت است. من حدس می زنم که در واقع 32 گیگابایت TLC NAND در حالت SLC اجرا می شود (یعنی 2 گیگابایت در هر قالب)، که به معنای 10.67 گیگابایت SLC است، اما متأسفانه SanDisk به دلایل رقابتی نتوانست اندازه بلوک دقیق TLC و MLC را با ما به اشتراک بگذارد. .

مزایای عملکرد حالت SLC آشکار است. یک بلوک TLC برای برنامه ریزی نیاز به تکرارهای متعدد دارد، زیرا توزیع حالت های ولتاژ بسیار باریک تر است، بنابراین جای کمتری برای خطا وجود دارد، که نیاز به یک فرآیند برنامه ریزی طولانی تر و پیچیده تر دارد.

من HD Tach را اجرا کردم تا ببینم عملکرد همه LBA ها چگونه است. با داده های متوالی، آستانه برای On Chip Copy حدود 8 گیگابایت به نظر می رسد زیرا پس از آن عملکرد از 400 مگابایت به 230 مگابایت بر ثانیه کاهش می یابد. برای بارهای کاری متوسط ​​کلاینت بیش از حد کافی است زیرا کاربران معمولاً بیش از 10 گیگابایت در روز نمی نویسند و با زمان بیکار nCache 2.0 نیز داده ها را از SLC به TLC منتقل می کند تا اطمینان حاصل شود که حافظه پنهان SLC فضای کافی برای همه نوشته های دریافتی دارد.

عملکرد بهبود یافته تنها مزیت nCache 2.0 نیست. از آنجا که همه چیز ابتدا در قسمت SLC نوشته می شود، سپس داده ها می توانند به صورت متوالی در TLC نوشته شوند. این امر تقویت نوشتن در قسمت TLC را به حداقل می‌رساند، که به نوبه خود استقامت را افزایش می‌دهد زیرا نوشتن‌های اضافی NAND کمتری وجود خواهد داشت. با نوشتن متوالی، معمولاً می توان به تقویت نوشتن بسیار نزدیک به 1x (یعنی حداقل بدون فشرده سازی) دست یافت و در واقع SanDisk ادعا می کند تقویت نوشتن حدود 0.8 برابر برای بارهای کاری معمولی مشتری (یعنی برای بخش TLC). این به این دلیل است که در وهله اول همه داده‌ها به TLC نمی‌رسند – برخی از داده‌ها در حالی که هنوز در حافظه پنهان SLC هستند حذف می‌شوند و بنابراین باعث ساییدگی TLC نمی‌شوند.به یاد داشته باشید، TLC به طور کلی فقط برای حدود 500-1000 چرخه P/E خوب است، در حالی که SLC می تواند به راحتی از 30000 چرخه حتی در 19 نانومتر فراتر رود، بنابراین استفاده از کش SLC تا حد امکان برای استقامت با TLC در چنین لیتوگرافی های کوچک بسیار مهم است.

مانند نسخه قبلی nCache 1.0، نسخه 2.0 نیز برای کش کردن جدول نگاشت NAND برای جلوگیری از خراب شدن و از بین رفتن داده ها استفاده می شود. SanDisk از هیچ مدار حفاظت از افت توان (یعنی خازن) در درایوهای مشتری استفاده نمی کند، اما در عوض از حافظه پنهان SLC برای شستشوی جدول نقشه برداری از DRAM بیشتر استفاده می شود، که به دلیل استقامت بالاتر و تأخیر کمتر SLC امکان پذیر است. بدیهی است که سطح حفاظتی مشابه خازن ها را فراهم نمی کند زیرا تمام نوشته های در حال انجام در هنگام قطع برق از بین می روند، اما تضمین می کند که جدول نگاشت NAND خراب نمی شود و درایو را به آجر تبدیل نمی کند. SanDisk در واقع یک مقاله سفید گسترده در مورد حفاظت از کاهش انرژی و تکنیک های مورد استفاده دارد ، بنابراین کسانی که به این موضوع علاقه مند هستند باید آن را خوب مطالعه کنند.

بازیابی چند صفحه (MPR)

استفاده از برابری به عنوان نوعی تصحیح خطا اخیراً در صنعت رواج بیشتری پیدا کرده است. SandForce اولین حرکت را با RAISE چندین سال پیش انجام داد و تقریباً هر سازنده ای از آن زمان پیاده سازی خود را منتشر کرده است. با این حال، SanDisk یکی از معدود مواردی است که هیچ گونه اصلاح خطای مناسب مبتنی بر برابری در SSD های مشتری نداشته است، اما Ultra II آن را تغییر می دهد.

پیاده سازی SanDisk Multi Page Recovery نام دارد و همانطور که از نام آن پیداست، افزونگی در سطح صفحه را فراهم می کند. ایده دقیقاً مشابه SandForce’s RAISE، Micron’s RAIN، و هر طرح مشابه RAID 5 دیگری است: برابری برای داده‌هایی که وارد می‌شوند ایجاد می‌شود، که سپس می‌تواند برای بازیابی داده‌ها در صورتی که موتور ECC قادر به انجام آن نباشد، استفاده شود. انجام دهید.

نسبت برابری در Ultra II 5:1 است، به این معنی که به ازای هر پنج صفحه داده واقعی یک صفحه برابری وجود دارد. اما بخش مشکل اینجاست: با 256 گیگابایت NAND خام و نسبت برابری 5:1، ظرفیت قابل استفاده نمی تواند بیش از 229 گیگابایت باشد زیرا یک ششم NAND برای برابری اختصاص داده شده است.

راز این است که قالب های NAND واقعاً 128 گیگابیت نیستند – آنها در واقع بسیار بزرگتر از آن هستند. SanDisk به دلایل رقابتی نتوانست اندازه دقیق را به ما بدهد، اما به ما گفت که عدد 128Gbit باید به عنوان MLC در نظر گرفته شود تا منطقی باشد. از آنجایی که TLC به جای دو بیت، سه بیت را در هر سلول ذخیره می کند، می تواند 50٪ داده بیشتر را در همان منطقه ذخیره کند، بنابراین 128 گیگابیت MLC به 192 گیگابیت TLC تبدیل می شود. این در دنیایی کامل است که در آن هر مرگ برابر است و هیچ بلوک بدی وجود ندارد. در واقع TLC حدود 30 تا 40 درصد افزایش چگالی را نسبت به MLC فراهم می‌کند، زیرا TLC ذاتاً بلوک‌های بد بیشتری دارد (مثلاً الزامات ولتاژ سخت‌تر زیرا به دلیل توزیع باریک‌تر حالت‌های ولتاژ، فضای کمتری برای خطا وجود دارد).

در این مثال، بیایید فرض کنیم که وقتی بلوک‌های بد حذف می‌شوند، TLC 35 درصد افزایش نسبت به TLC ایجاد می‌کند. این امر دای MLC 128 گیگابیتی ما را به قالب TLC 173 گیگابیتی تبدیل می کند. اکنون، با nCache 2.0، هر قالب حدود 5 گیگابیت SLC دارد که 15 گیگابیت TLC را از بین می برد و در نهایت به قالبی می رسیم که 158 گیگابیت ظرفیت قابل استفاده دارد. فاکتور در نسبت برابری 5:1 و ظرفیت کاربر نهایی ~132 گیگابیت در هر قالب است. 16 مورد از آنها برابر با 264 گیگا بایت NAND خام است که بسیار نزدیک به 256 گیگا بایتی است که ما با آن شروع کردیم.

توجه داشته باشید که موارد فوق فقط یک مثال برای کمک به شما در درک چگونگی امکان نسبت برابری 5:1 است. همانطور که گفتم، SanDisk اعداد واقعی را فاش نمی‌کند و در دنیای واقعی ظرفیت NAND خام ممکن است کمی متفاوت باشد، زیرا تعداد بلوک‌های بد از قالبی به قالب دیگر متفاوت است. با این حال، آنچه مهم است این است که Ultra II همان 12.7 درصد بیش از حد ارائه را دارد که Extreme Pro، و این پس از در نظر گرفتن nCache 2.0 و Multi Page Recovery است (یعنی 12.7٪ به جمع آوری زباله، پوشیدن اختصاص داده شده است. سطح بندی و طرح های معمول مدیریت NAND).

علاوه بر این، تمام قالب‌های NAND دارای بایت‌های ذخیره هستند که بایت‌های اضافی برای ECC هستند. به عنوان مثال MLC NAND 20 نانومتری Micron دارای اندازه واقعی صفحه 17600 بایت (16384 فضای کاربری 1216 بایت اضافی) است، بنابراین در واقعیت یک قالب 128 گیگابیتی هرگز واقعاً 128 گیگابیت نیست – همیشه مقداری بیشتر برای ECC و مدیریت بلوک بد وجود دارد. تعداد بایت‌های اضافی با حرکت صنعت به گره‌های فرآیندی کوچک‌تر افزایش یافته است، زیرا نیاز به ECC افزایش یافته است و تعداد بلوک‌های بد نیز افزایش یافته است. TLC فقط یک سطح بدتر است زیرا از نظر طراحی قابل اعتمادتر است، بنابراین بایت های اضافی بیشتری برای قابل استفاده کردن آن در SSD ها مورد نیاز است.

تست استقامت

SanDisk هیچ رتبه استقامت خاصی برای Ultra II ارائه نمی دهد، که مشابه کاری است که سامسونگ با SSD 840 EVO انجام می دهد. دلیل آن این است که هر دو فقط برای استفاده مشتری تایید شده اند، به این معنی که اگر قرار باشد هر یک از آنها را در یک محیط سازمانی به کار بگیرید، به هر حال گارانتی باطل می شود. من می‌توانم دلیل عدم درج رتبه استقامتی سخت‌گیرانه برای یک درایو مشتری سطح پایه را ببینم، زیرا مصرف‌کنندگان در درک نیازهای استقامتی خود خوب نیستند و داشتن رتبه (که بدیهی است برای درایو TLC پایین‌تر است) فقط منجر به سردرگمی می‌شود. . با این حال، این واقعیت که SanDisk هیچ رتبه ای تعیین نکرده است، به این معنی نیست که من قصد تست استقامت را ندارم.

برای انجام آن، من به روش استاندارد تست استقامت خود روی آوردم. اساسا، من داده های متوالی 128 کیلوبایتی (QD1) را روی درایو نوشتم و مقادیر SMART 230 و 241، یعنی نشانگر فرسودگی رسانه (MWI) و Total GB Written را نظارت کردم. در مورد Ultra II، MWI برخلاف آنچه ما به آن عادت کرده‌ایم کار می‌کند: از 0% شروع می‌شود و با فرسودگی درایو افزایش می‌یابد. هنگامی که MWI به 100% رسید، درایو به پایان عمر خود رسیده است – احتمالاً به کار خود ادامه می دهد زیرا رتبه بندی استقامت SSD مشتری با حفظ داده های یک ساله است، اما من استفاده از آن را برای داده های حیاتی بعد از آن توصیه نمی کنم. آن نقطه

جدول بالا نتایج آزمایش من را خلاصه می کند. مدت زمان آزمون 12 ساعت بود و من برای اطمینان از معتبر بودن نتایج، چند نقطه داده در طول اجرا گرفتم. از داده ها، استقامت کل را برون یابی کردم و از آن به عنوان مبنایی برای محاسبه چرخه های P/E با فرمول زیر استفاده کردم:

من این فرض را کردم که ضریب تراز سایش و تقویت نوشتن ترکیبی 1x است زیرا با نوشتن های متوالی خالص قابل قبول است و محاسبه را بسیار ساده تر می کند. برای ظرفیت، من از ظرفیت کاربر (240 گیگابایت یعنی 223.5 گیگابایت) استفاده کردم، بنابراین چرخه های P/E مشاهده شده صرفاً استقامت کل تقسیم بر ظرفیت (هر دو در گیگابایت) است.

عددی که من به دست آوردم 530 سیکل P/E است. عوامل متعددی وجود دارد که تشخیص استقامت NAND را عملا غیرممکن می‌کند، زیرا بخشی از NAND در حالت SLC با استقامت بسیار بیشتری کار می‌کند و مقدار زیادی بایت اضافی برای برابری وجود دارد، اما من فکر می‌کنم که اینطور است. به جرات می توان گفت که بخش TLC NAND در حدود 500 چرخه P/E رتبه بندی شده است.

از آنجایی که تعداد چرخه P/E به تنهایی قابل درک اشتباه است، من آن را در زمینه ای قرار می دهم که درک آن آسان تر است، یعنی طول عمر درایو. تنها کاری که انجام دادم این بود که ظرفیت کاربر را در تعداد چرخه P/E ضرب کردم تا استقامت کل را بدست بیاورم، که سپس از آن برای محاسبه طول عمر تخمین زده شده استفاده کردم. من 20 گیگا بایت نوشتن در روز را انتخاب کردم زیرا اگرچه SanDisk برای Ultra II رتبه استقامتی ارائه نکرد، اما هدف طراحی داخلی آنها 20 گیگابایت در روز بود که یک استاندارد نسبتاً رایج برای درایوهای مشتری است. من تقویت نوشتن را روی 1.2x تنظیم کردم زیرا بلوک های TLC به لطف nCache 2.0 به صورت متوالی نوشته می شوند و این باعث تقویت نوشتن می شود که بسیار نزدیک به 1x است.

چرخه‌های 500 P/E مطمئناً زیاد به نظر نمی‌رسند، اما وقتی آن را در متن قرار دهید، بیش از اندازه کافی است. با 20 گیگابایت در روز، حتی 120 گیگابایت Ultra II به راحتی از بقیه قطعات بیشتر خواهد ماند. nCache 2.0 نقش بزرگی در ساخت Ultra II به همان اندازه بادوام ایفا می کند زیرا تقویت نوشتن را نزدیک به 1x ایده آل نگه می دارد. بدون nCache 2.0، 500 چرخه P/E مشکل بزرگی خواهد بود، اما همانطور که پیش می‌آید، استقامت را مشکلی نمی‌دانم. البته، اگر روزانه بیش از 20 گیگابایت می نویسید و حجم کار شما به طور کلی IO فشرده است، بهتر است به دنبال درایوهایی باشید که برای استفاده سنگین تر هستند، مانند Extreme Pro و SSD 850 Pro .

نگاهی به داشبورد SSD به روز شده SanDisk

همراه با Ultra II، SanDisk نسخه به روز شده ای از داشبورد SSD خود را با برچسب 1.1.1 ارائه می کند.

نمای شروع تغییر نکرده است و همان نمای کلی درایو را مانند قبل ارائه می دهد.

مهمترین ویژگی های جدید در تب “ابزارها” قرار دارند و توسط اشخاص ثالث ارائه می شوند. در گذشته SanDisk هیچ نرم‌افزار شبیه‌سازی را با درایوهای خود ارائه نداده است، اما نسخه جدید گزینه استفاده از نرم‌افزار EZ GIG IV Apricorn را برای مهاجرت از یک درایو قدیمی به ارمغان می‌آورد. با کلیک روی لینک در داشبورد به وب سایت Apricorn هدایت می شود که کاربر می تواند نرم افزار را دانلود کند. توجه داشته باشید که داشبورد شامل یک نسخه ویژه از EZ GIG IV است که فقط برای یک بار شبیه سازی درایو قابل استفاده است.

علاوه بر EZ GIG IV، نسخه 1.1.1 نرم افزار Titanium Antivirus Trend Micro را اضافه می کند. در حالی که اکثر مردم در حال حاضر از نوعی نرم افزار آنتی ویروس استفاده می کنند، افراد (بیش از حد) زیادی وجود دارند که لزوماً یک نرم افزار آنتی ویروس به روز ندارند که تعاریف جدیدترین بدافزار را داشته باشد، بنابراین ایده ای که پشت آن وجود دارد شامل نرم افزار آنتی ویروس است. اطمینان حاصل شود که همه کاربران یک راه رایگان و آسان برای بررسی سیستم خود برای بدافزار قبل از مهاجرت به درایو جدید دارند.

نسخه جدید همچنین پشتیبانی از “بهداشتی” را اضافه می کند. این اساساً یک نسخه پیشرفته از پاک کردن ایمن است و مانند پاک کردن 0-fill عمل می‌کند: به جای پاک کردن داده‌ها، sanitation صفرها را روی همه LBA می‌نویسد تا تضمین کند که مطلقاً راهی برای بازیابی داده‌های قدیمی وجود ندارد. پاک کردن کریپتو هم اکنون بخشی از داشبورد است، اگرچه در حال حاضر تنها توسط X300s پشتیبانی می شود زیرا تنها درایو با پشتیبانی از رمزگذاری سخت افزاری است.

نظارت بر عملکرد زنده نیز پشتیبانی می‌شود، اما متأسفانه هیچ گزینه‌ای برای اجرای معیار در نرم‌افزار وجود ندارد (یعنی فقط درایو را مشابه آنچه مانیتور عملکرد ویندوز انجام می‌دهد نظارت می‌کند). برای سیستم‌عامل‌های بدون TRIM، داشبورد دارای گزینه‌ای برای اجرای یک TRIM زمان‌بندی‌شده برای اطمینان از حداکثر کارایی است. اگر TRIM پشتیبانی و فعال باشد (مانند این مورد از زمانی که من ویندوز 8.1 را اجرا می کردم)، زبانه TRIM خاکستری می شود زیرا سیستم عامل در صورت لزوم از ارسال دستورات TRIM مراقبت می کند.

پشتیبانی نیز در نسخه جدید بهبود یافته است زیرا گزینه هایی برای چت زنده و پشتیبانی ایمیل اضافه شده است. زبان های جدیدی نیز اضافه شده است و داشبورد اکنون به 17 زبان مختلف در دسترس است. در طول فرآیند نصب، نصب کننده زبان مورد نظر را درخواست می کند، اما همچنین می توان آن را پس از آن در تب تنظیمات تغییر داد.

سیستم های تست

برای میزهای ذخیره سازی AnandTech، سازگاری عملکرد، عملکرد تصادفی و متوالی، عملکرد در مقابل اندازه انتقال و مصرف انرژی بار، از سیستم زیر استفاده می کنیم:

برای تست قدرت خواب از یک سیستم متفاوت استفاده کردیم:

برای دیدن ادامه محصولات به فروشگاه ما سر بزنید